kalemi kırık geçmişin özleminde,

değişmiş bu baktıkça huzurla dolduğum bahçe

koparmışlar çiçekleri, canice.

bi'şeyler eksilmiş görünen o ki bohçamızdan,

belki kanatsız fakat göklere uçtuğumuzdan

yerle bir olmuş evim dediğim duvarlar,

tanıdıklarla bir daha tanıştığı zaman,

ancak yüzleşmek düşer, biçare kullara.


kalsaydım keşke yerimde,

zamanı geriye alabilsem,

o yolu yürümemeyi dilerdim.

ah bi' geri dönebilsem.

yara bere içinde ellerimle,

şifayı uzakta dilerdim.

bir daha bakabilsem... neyse.


bu tuhaf manzara; beyaz, kırmızı ve mavisi bulutların ağladığı yeni bir tabloya benziyor.

yerlerin ıslaklığı acizlerin gözlerinden.

boğazımda düğümlenen yarı gerçek sözlerim,

kırk dahiyi afallatır, çözülemez de hiç gizemi.

söylenebilecek daha da çok şey yok.

her şeyin sıfırlandığı bir ülkede 

o malum günleri tekrar tekrar yaşamak dileğim

ya da bir makineyle filmi geri sar-...

kim bilir?

belki yeniden yeşerir.