sıra sıra ağaçlar
karşılarında ben
onlar bakıyor
ben de onlara.
belki gördüler dedemin babasını,
ve gördüler dedemi, babamı, ağabeyimi ve beni.
ve belki görecekler ağabeyimin ve benim çocuklarımı.
toprakta var
o, hem ağaçlara hem bana bakıyor.
ağaçlar ondan doğdu,
öz evlatları toprağın.
biz ondan doyduk ve onun altında yatacağız uykuların en uzununa.
tadacağız onunla huzuru ve gerçek karanlığı.
belki yıllar sonra yine aynı yerde,
bakışacak ağaçlarla bir delikanlı.
geçecek aklından
benim aklımdan geçenler
ve o da bilecek,
kendisinden sonra biri daha düşündüklerimizi düşünecek.
