Çoğu kez bankacı olur kemikleri şehirlerin.
Hep mutsuz ve gergin.
Bir hesapla iyileştirdiklerini sanırlar
İnsan hâllerini.
Oysa elem büyük;
Beton yığınları, bahçesiz avlular...
Oysa elem çok eşli.
Çoğu zaman beklentili aramalara ihtiyaç
duyarlar.
Kanamalı caddelere.
Kemik ve kan kokusunun olduğu gölgelere.
Sonra bir zaman ev sahipliği yaparlar
bir denizciye.
Kırk çöplere, birikmiş atık huzursuzluklara.
Tenleri anne bedduası gibi sıcak.
Tepeden bakar bankacılar;
tatlı telaşlara, ufak mutluluklara.
Geçimsiz olur yalnızlıkları.
Kayar iyilerin sesi bankaların üzerinden
Ve sonra,
koca koca köprülere asılırlar,
koca koca denizlere rüzgar gibi dökülürler.
İnsanların elemleri bankacı olur çoğu zaman.
Huzursuz, ufak sayılardan.
Elemler huzursuz ufak insanlardan.
