medine'den yola çıkmış bi kervanın başındayım

istikamet yok

aşkı arıyorum apansızca

yoldaşlarım bıraktı peşimi

tek başıma hurmalar ve develerle gidiyorum

gidilen yer bilinmeyince iman güçleniyormuş bunu öğrendim yoldayken

sığınacak tek şeyin tanrı olduğunu anlıyorsun o ıssız çöllerde

yağmurdan nefret eden ben bile yağmurun değerini anlıyorum çıkıntı arayamadığım günlerde

günlerce

günlerse

günlerse'n

gülersen

güller'sen

güllerse;

dikensiz hiçbir halt etmez hücremde

varsayalım ki yetiştirdin sen beni çöllerde

hiçbir zorluk olmadan tamamen kendi gülmenle

gözyaşların suyum olurdu tek kuraklığın içinde

helal olmasın ama akan hiçbir damla yaş gözünden üzerime