Başkaları

Başkalarının da var olduğunu onların acılarına benzer bir acı benim hayatımda da ortaya çıktığında anlamaya başlıyorum. Daha öncesinde bir ben bir de beklentilerimi sağlamasını istediğim dış dünya vardı. Hayat bana istediklerimi verirse iyi vermezse kötüydü. Ancak bir acı ile karşılaşıp bunun çözümü için yola çıktığımda bir anda görüyorum ki benim gibi ne kadar çok insan var.

Bir yakınını kaybediyor insan ve dünya onun için duruyor sanki. Tüm renkler siliniyor sesler boğuklaşıyor ve tüm vücudu sıkışıyor. Sonrasında cenaze merasim alanına gittiğinde bir çok insan görüyor yakınlarını kaybetmiş. Yalnız değilmiş. Herkes o an benzer duyguların içinde derin ve çıkışı olmayan bir çukur. Nefes alamıyorlar. Bu an başkaların da var olduğunu hissettiğimiz küçük bir an. Sanki tek bir insan var ve tek bir his içinde.

Bu küçük bir an var olan ve sonra kaybolan bir his. Acıyla gelen ve zamana karşı diğer her şey gibi yenik düşen. Acıların bizler üstündeki etkisi bu şekilde. Ancak sadece acı çekerek mi anlarız bu dünyada yalnız yaşamadığımızı? Başka bir yol bulamaz mıyız?