Sanırım insan bazen, bazı olayları, bir başkasının yerine yaşayabiliyor. Sırf o kişi aynı olayı yaşadığı vakit, "Ben gidiş yolunu biliyorum." diyebilmek için yaşanmış gibi sanki. Çünkü bir kişi öğrenince; çok kişiyi aynı konudan anlayabilir, çok kişinin aynı yerden yarasını sarabilir, çok kişiye aynı hatanın telafisini öğretebilir, çok kişiyle aynı yöne gülebilir.
Çünkü görür görmez tanımak, çok iyi bilmeyi gerektirir. Verecek kadar bilmek aldıkça almak, üstüne koymak gerektirir. Üst üste eklemek, üst üste yaşamak gerektirir. Toparlamak, kırılmayı bilmek gerektirir. Umut etmek, çaresizliği bilmek gerektirir. Yeniden başlamak; takılıp, tıkanıp kalmayı bilmek gerektirir. Kıymet bilmek, kaybetmeyi bilmek gerektirir.
Çoğu zaman; bir başkasındaki yarayı tanıma hızınla, göz göze geldiğinizdeki ışıltı doğru orantılı. Samimi bir çift göz sana bakıyorsa; senin gözlerinde bir şeyler aradığını ve gözleri ilk çeviren kişi olmamayı bilmek gerekir.
