Geldim işte! Buradayım. Olmam gereken yerde, olmam gereken şekilde. Bu hep böyleydi. Hiçbir zaman değişmedi. Ama canım yanıyor neden? Bunun bir telafisi yok mu?
Hislerim donuk, başıboş... Olur ya insana öyle deyip kestiriyorum ama kestirip attığım ne varsa beni can damarımdan kesiyor. Neyse bir önemi yok yine de çünkü daha mühim şeyler var. O zaman başlayayım ben, içimdekileri ‘kabaran düşüncelerimi’ süzerek anlatmaya çünkü ancak böylesi mümkün, diğer türlü dökemem derdimi bilirsiniz, çok zor benim için ‘içinde yaşayan bir insan için’...
