Buğulu bir cam dan elbiseler diktim
Kırılgan bir aklın üzerine çiçeklerini kondurdum kalbimin
Ne kadar güzelsin sen, doğa
Doğ, doğ ve doğ bir defa daha hem ana hem baba
Çocuklar koşsun üzerinde ve yağmurlar sulasın seni, ben otururum yine yazarım bir gölgenin altında
Madem öyle senin madden öyle ise ver varlığa madenini parıldasın ruhumda ki mâbed
Eline çamur bulanmış bir adam gördüm Baba! Senmisin dedim
Oda başka bir yerdeydi onunla başka biriydi birlikte, Anne! Dedim
Adamın insanları ve Kadının insanları doğmuştu birinde ne ise ötekinde aynel olmuştu
Ama o bütün güzelliği, şefkati, sevgiyi, bereketi, bolluğu, varlığı sanki kadın başlamıştı
Çiçekler içinden toplanmış denizden bir pay ve bulutlar dan renkli de bir demet almış
Ayrılmış, ayrı kalmış ama eksik kalmamış çünkü hiç eksik değilmiş başından beri kadın.
