Mutsuzluk yağdığı zaman başlıyor...
kapatıyorum kepenklerimi hızla
yapraklarım dökülüyor mevsimsiz
sokak köpeklerine imreniyorum
ne güzel ıslanıyorlar
ne güzel yalnızlar
Zerdaliler açtığı zaman başlıyor...
annem geliyor aklıma
ekmeğime çikolata sürdürüyorum
o yapınca hep daha güzel oluyor
ağlayışını izliyorum, çaresizliğini
aynanın karşısına geçip bakıyorum
aynı yazgı olmasından korkuyorum
kendimden korkuyorum
en çok da vazgeçemediklerimden
Durup dururken başlıyor şiirler...
kendimi anlamadığım zamanlarda
yalnızlıktan korkuyorsun tekrar
sana hiç aşık olunamayacağından
ağlarken konuşamamaktan
bastığın yaprağın sessizliğinden
yürüdüğün yollardaki belirsiz izlerden
kumsallarda bembeyaz kalmaktan
içtiğin sigaranın çıkmayan dumanından
hayallerinde çizdiğin resmi yapamamaktan
konuşmak istediğinde kafanın üstünde
çıkmayan konuşma balonundan
her şeyden korkuyorsun
Korktuğun zaman başlıyor hayat...
