Bazen nereye ait olduğumu, sınırlarımı ve imkanlarımı bilemiyorum. Bazen neyin bana ait olduğunu, neye sahip olduğumu bilmiyorum. İkisi de beni kaygıya sürüklüyor. Bi yanılsamaya sokuyor. Hacmim yok sanıyorum. Bir gölgem yokmuş gibi geliyor. Halbuki var. Buradayım. Hiçbir şeyim olmasa da buradayım. Ki bir şeylere de sahibim aslında. Sadece bazen çok karamsarım. Hüzünlüyüm çok derinden. Ama ben hislerime küsmedim. Onları yaşamayı tercih ettim. Bak mesela bunlar bana ait. Ben buyum işte. Yarın ölsem bunlar kalacak geriye. Hissedilmişlikler. Yaşanmışlık, yaşanması muhtemel, yaşanamayanlar. Ve hepsini ben hissettim. Hepsi bir yere dokundu. Boş geçmedim oraları. Hani halı dokur gibi her bir ilmeğe anlam yükledim. Bir şeyin yolunu yaptığım da yok. Bu belki sonsuza kadar sürecek. Belki hiç daha iyisi olmayacak. Ama böyle olmasıyla barışmaya çalışıyorum. Şu an ile anlaşmaya çalışıyorum. Bakın bu zordur. Bu gerçekten zordur.
