Bugün, daha doğrusu on, on beş dakika önce bu platformda yazılan günlüklerden birkaçını okudum. Dertleri, kaygıları varmış, tıpkı benimkiler gibi. Hepimiz de bir şeylerden kaçmışız, tüm benliğimizi bu sahtelikten kurtarmaya çalışmışız. Sanki yanlış yerlerde yanlış kişilerleymişiz gibi. Ki ben öyle hissediyorum. Dünyadaki çoğu mekânın yabancısıyım. Yani kendimi ait hissedebileceğim yer ve yanında yaşadığımı hissedeceğim kişiler eminim çok azdır. Bu eşsizim, mükemmelim demek değil. Bu acizlikten kıvranıyorum demektir. Evet, acizim ama asla bu acizliğime bel bağlayıp da olmadığım biri gibi davranmadım. Dünya ile inatlaşıyorum sanki. O sahtelikten yanayken ben gerçeği arzuluyorum, o kalplere karanlığı doldururken ben saflıktan ve iyi niyetten ödün vermeyi asla kabul etmiyorum, o maddeleri parlatıp ruhu karartırken ben onun maddelerini yok sayıp ruhumu hayalle aydınlatıyorum, o kalabalığın yanındayken ben tenhalığın bana verebileceği duyguların peşindeyim.


Ne oldu biliyor musun, neyi fark ettim? Özlemişim, bir insanın bir insana kendisini açmasını özlemişim. Uzun zamandır yapmadığım ve uzun zamandır yaşamadığım bir durum... Geçen birkaç sene benden bunu almış. İçimi kendime bile açmayı reddetmeye başlamışım ben. Yazdığım yazılar bile kapalı, anlatmak istediğim aslolanı vermemeye çalışmışım okura. Bu dünyada yapmayı en çok sevdiğim şeyin içinde bile kendimi korumaya çalışıyormuşum meğer. Ne derler buna bilmiyorum ama ben buna acizlik diyorum işte. Gökten bir kar tanesi gibi düşmüşüz bu gezegene ve ne erimek bilmişiz ne de kaskatı kesilmişiz. Şimdi acılarım, hüznüm, kederim, akıllara durgunluk verecek bir arzum, almam gereken birkaç intikam, kendime sözünü verdiğim bir amacım var. Başıma gelen her şeyi görmezden gelerek gözümü bunlara diktim. Odak noktamı asla kaçırmamaya çalışıyorum. Öyle bir ateş yanıyor ki içimde tarifi yok. Bir vakti kovalıyorum. O vakit geldiğinde neyim var neyim yok hepsini ortaya koyacağım. Kaybetmek pahasına da olsa bunu yapacağım. Eğer ki yapmazsam bilin ki ben hiç yaşamadım, ben kendimi hiç hak etmemişimdir.


Birkaç günlük okudum. Yalnız olmadığımı hissettim. Unutmayın, siz de yalnız değilsiniz. Çoğu insanın erişemeyeceği duyguları yaşıyoruz. Bunların çoğu can yakıcı ama belki de bizlere özel. Daha güzel duygular yaşamak dileğiyle...