Saçlarım dökülüyor,

Nedenini bilmiyorum.

Belki ağaçların yaprak dökmesi gibi bir şeydi bu?

Belki de yeniden varolmaları için yenilere yol açmaktı?

Kim bilir?

Bu dünya bana göre bir yer değildi.

Kendimle çelişirdim çoğu zaman.

Kendime ağlardım.

Yine de bir şey tutardı beni,

Bir değnek gibi, sırf dayanmam için.


Aklım bir karış havadaydı belki, ama ayaklarım yere sağlam basardı.

İçimde âdeta iki insan vardı.

Bazen beyaz cama bakar ve şaşardım.

Ne çok maskeleri vardı insanların diye.

Kalabalıktı yalnızlığım, kendime oturacak bir yer arardım.


Gölgem bile bırakmıştı peşimi.

Ben her gece düşümde onu kovalardım.

Her düştüğümde aynı el uzanırdı bana.

Ben ise onu gülümsemesinden tanırdım.

Halbuki gölgem bile usanıp bırakmıştı beni,

Ama o, her nasıl oluyorsa bıraktığım yerde hep bekliyormuş gibiydi beni.