Dalkavuğundan çıkıp,
en mahrem yerime konan sevgilime,
ellerin buradayken ne de güzel dedim.
Kim sanar çığlıklarının acı çığlıkları olduğunu?
Ört beni bedeninle,
görmesin gökyüzü pürüzsüzlüğümü.
Durmaz,güneşi doğurtur kıskançlığından,
yine de gözlerini alamaz.
Kendini kaybeder,boşalır,
yağmuru yağdırır.
Ortaya çıkan tüm renkleri de bana hediye eder.
Beni bu hale getiren seni de,siyahla ödüllendirir.
