Zihnimi toparlayamıyorum. Kendi içinde çok dağılmış vaziyette. İstikrarlı bir düşünce üretemiyorum bu sıralar. Ve hatta uzun zamandır. Mutlu, neşeli olmanın da içini boşalttım. Yine savruluyorum eskiden nedenini anlardım şimdi o da karmakarışık. Otomatik pilotta gibi zihnim çok ölçüp biçmiyorum gelişigüzel yaşıyorum -bu kelimenin İngilizcesi neydi ya çok değişik bir adı vardı haphazardly mişşş- zaten hep treni rayına oturması bir sorun oldu bende. Bir tıkır tıkır ilerlemiyor. Kendime de haksızlık etmeyeyim çok yol kat ettim uzun süredir ama bunun niteliğini sorguladığımda yine bir anlamsız geldi bana. Ve belki de bu düşüncelerimin sorgulamalarımın bir ürünü ,somut bir meyvesini göremediğim içindir hüznüm. Ama aksini düşünelim ne bekliyorsun farkındalığın nasıl bir netice vermesini bekliyorsun ,beklentim hayatımı değiştirmesi yani düşüncelerimi revize ediyorum peki neden rutinlerim değişmiyor neden yine aynı Allah'ın cezası aynı işe geliyorum neden küstah davranışlarına şahitlik etmek boş ruhlarıyla vakit geçirmek zorunda bırakılıyorum ki neden yine aynı sabaha uyandım oysaki daha güzel bakmaya çalışmıştım dünyaya. Demek ki bir şeyleri değiştirememenin hüznünü taşıyormuşum. Çok güzel peki değişim beklentimi mi düşürmem gerekiyor ileriye dönük daha makul hayaller kurabilmek mi olacak çözümüm yoksa değişikliğe gitmek mi? Neyi değiştirebilirim? güzel soru. Yarın Kasım ayına giriyoruz ve yaşadığım yeri değiştirebilmek için ve bu gidişatı yaklaşık bir yıl gibi uzunca bir süre lazım. Zaten bıçak kesiği gibi bir değişimden söz etmek mümkün değil bunu da öğren kendim lütfen bir anda olmayacak hiç bir şey istenilen zamanı bekleyeceğiz. Peki senin bu noktada yapabileceğin en mantıklı şey nedir süreci güzel değerlendirmek daha fazla kitap ile ufkunu açmak farklı kafalara dalmak. Bu şuanda yapabileceğim en iyi şey gibi duruyor.
