Pes ettim

Ve bu pes ediş ayakta tutuyor beni

Kolum kırık belki ama ayaklarım iyi

Yürüyorum

Ve zamanı gelince yumruğu basacağım

Tam yüzüne

Tam da umursamayan kibrine


Neredeyim demeye varmadan attın boşluğa

Dön bak taşımak için omuzlarım yeterli mi

Fakir edebiyatının çekilmez dili

Üzerimde denizlerden bir deri


Sen söyle nefes alıyor olmak yaşamak mı

Ruhuma neyi iliştirdiysem kustu

Sen’sin ilaç

Kimse öğretmedi