Belirsizliklerimi törpülemek gayesiyle merak denilen vadilere atıyorum bilincimi
Ne tarafa düşsem ordan sekiyor ve tekrar aynı nokta da buluşuyorum kendimle.
Kimsenin hiç bir şeyi görmediği anlarda bir periskop olmayı seçiyorum.
Gecelerim düşünce dağlarında fikre müsait bir alanda dolaşmakla geçiyor.
Kendimi ararken; kendimi, kaybettiğim yollarda buluyorum....
Sonun başlangıcı ile sonun nasıl bir başlangıç olduğu arasında mekik dokuyorum.
Ne başlayabiliyorum ne de son denen durağa varabiliyorum.
Belirsizliği biliyorum, artık belirsizlik damarlarıma karışmış bir zehir gibi.
Karıştıkça daha çok batıyor ve başımla gövdem arasına sıkışıyorum.
