Evet! Eksik bir şiir var.
Avuçlarımdan, böyle parmaklarımdan kaleme akmayı bekleyen fakat cesaret edip okuyamayacağım bir şiir var, üstelik eksik.
Kalkıp o gerçek denilen dünyaya bakınca her şeyin değişeceğini, her şeyin büyüyüp çetinleşeceğini görüyorsun, 27 yaş sendromu mu ne anlamadım. Fakat anladığım şu ki, eksik bir şiir var.
Bazen yıkılıyorsun, biri yardım eder mi diye bekliyorsun.
Bazen beklemekten sıkılıyorsun, kimseyi beklemiyorsun.
Güneş açsın yeter. Yağmur yağsın mesela, şimşekler çaksın gök gürlesin,
Gecesine yıldızlar görünsün ama...
Bende çok şey bekliyorum değil mi?
Ne çok şey istiyorum.
Tamam sadece güneş açsın ben nerede olursam olayım, güneş açsın, yine de güneş açsın, havalar karanlık olmasın.
Havalar karanlık olmasın
Havalar karanlık olmasın
Havalar karanlık olmasın
Yıldızlar gözükür değil mi?
Güneş açınca mantıken, yani akşamına...
Tamam yağmur yağmasın ama yıldızlar bari gözüksün.
O da mı yok?
Ben var mıyım?
Ben var mıyım günlerin birinde, yaşamın içerisinde...
Hiç şahidim yok bu günlerde,
Neyse
içelim bu güne de...
