Pusuyorum efsunlu dizelerin arkasına
Kusuyorum akılalmaz yoksunluğumu karşına
Sylvia Plath dizeleri süzülüyor ruhumdan
Ayrılıyor satırlar hiç doğmamışçasına
Ağlıyor birkaç şiir daha
Bozuluyor gerçekleşmemiş sanrılar
Onlar ağlıyor
Ben ağlıyorum
Kuru bir yaprak gibi kopup gidiyor hayat
Peşinden koşanlarsa aciz bir yokluğun içinde
Dolanıp duruyorlar zamanın paslandığı o zincirde
Bir pranga gibi hapsediyor hiçliğin derinlerine
Tutsaklar ağlıyor
Ben ağlıyorum
Bir melodi duyuluyor uzaklardan
Kimsenin sözünü edemediği o esrarlı boşluklardan
Kaldırıyorlar kadehlerini esarete
Özgürlüğün içindeki kasvetli sözlere
İki damla gözyaşı düşüyor sonra
Süzülüyor dudaklarının kenarlarından
O melodiyi duyanlar ağlıyor
Ben ağlıyorum
