bir başkası da bendir
dedim ve kurtuldum kalabalıktan.
beni korkutan yüzlerdi çünkü
ilk kez görüşüm o yüzleri ve
her defasında yeni bir isme rastlamak.
beni korkutan o kalabalıklardı
bu yüzlerin ardından ne geçiyor düşüncesi
ve düşmanmış gibi beni takip eden gözler
ruhumu delik deşik ediyordu.
yüzümü saklayarak geçmek istiyordum o kalabalıklardan
yalnızlığım çok mu belli oluyordu
ellerim çok mu ıssız
gözlerim çok mu kaygılıydı
yanıma usulca yaklaşsa biri ona git diyebilir miydim?
ben bir başkasıdır demeye dilim varmıyordu
öyle korkunçtu başka biriyle bir ömür sürmek
ödüm kopuyordu biri olsun yanıma yaklaşacak ve sen kimsin diye soracak diye
onun için sorması ne kolaydı.
hiçbir harf eksiksiz çıkmazdı ağzından
bir an olsun bile tereddüt etmezdi.
ben bir başkasıdır, bilmem demek
bunu demek istiyordum ama cesaretim yoktu.
