Sıkışmış hissediyorum bir şişenin içinde hapsoldum sanki. Hayat, heryerden bana baskı uyguluyor, işe gitmek istemiyorum, evde canım hiçbir şey istemiyor, kalbim acıyor. Hala üstümdeki baskı ve anlamsız yetişme hissinden kurtulamıyorum. Güne yetişmekten bıktım. Geç kalmak istiyorum bazen. Herşeyden vazgeçtim. Belki de çok mana yükledim her şey boş. Yaşam, gezmek, eğlenmek, yemek, içmek değil sadece. Gerçekten herkes yalnız ölmeyecek mi? Peki ben neden bu kelimeye bukadar içerledim. Korktuğum için olabilir mi? Ben bıraktım. Hadi siz devam edin memnun edemiyorum ne kendimi ne etrafımdakileri 45 yıl yaşadım döndüm baktım her günün aynıysa boşa geçen günler arada yapabildiğim kadar değiştirdim düşünüyorum da aslında gerçekten de değiştirdim mi kandırmayacağım kendimi hayat bir sürü soru bence cevap aradığımız yada umutla hayalimizi beklediğimiz beklerken günleri çöp ettiğimiz umut yok artık hayalimde yok ben çekiliyorum şimdi herkes devam etsin geri kalan günlerim de dün den farklı olmayacak önce ne istediğimi ne aradığımı bulmalıyım ben bulamadım ben ben olamadım kendime iyi gelemedim nasıl çocuklarıma faydalı olabilirim araya sıkıştım burdan çıkamıyorum Dedim ve yine diyorum ben çekildim. Hadi devam edin.
