görünmezdim ben

beni en çok görmeyenlerin

gözleri önünde


duyulmazdım nedense

uğultumun yankısı boşa

çığlığım bir uçurtma

kulağı dibinde dünyanın

ağıtlar haykırdım

nafileydim ben


tendim ben

asfalt dokunuşların çaresiz yolları

derimin kızgın sayfalarından geçerdi

üşürdüm çiçeklere

saçlarım dökülürdü

sıyrılıp üstüm başımdan

çıplaktım


hiçtim ben

yok olmuş yoklukların uçurumunda

hızla düşerken sövülen

küfürdüm ağız dolusu


ışığını yitirmiş ateştim

siyah ve ince bir duman gibi

yükselip göğe silindim

bakmadılar arkamdan

kül sattım bulutlara


yüktüm ben

taşıyamadım.