Kalem tutamıyorum.
Kelimelerim batmaya başladı avuçlarıma.
Kulaklarım bir feryadın uğultusunda gibi.
Yazamıyorum artık.
Hâlsizim,
Gökyüzünün rengini hatırlamıyorum.
Yoruyorum beynimi, acaba diyorum
Çıkar mı içimdekilerin bir nüshası,
Sımsıkı bastırsam mürekkepli kağıdı göğsüme.
Nefes alamadım, irkildim.
Kaçtım.
Alışamadım belki,
İnsan eliyle yapılmış bir kalemle
Steril duyguları kirletmeye.
Dayanamıyorum işte beyazın kirlenmesine.
Neye yarar ki yazmak,
Çığlıklar duyulamayacaksa.
Ben hala hâlsizim.
Kusamıyorum cümleler hâlinde.
Hece hece akıtıyorum kanımı.
Tek bir kalem, tek bir kağıt.
Hiç işe yaramadı.
Çünkü
Yalnızlığa yazılmış her şey çoğuldu.
