İçimde ne çok şeyi öldürdünüz. Kendinizi kalbimin duvarlarına astınız. Damarlarımı boynunuza doladınız öyle öldünüz sanki. Siz bende ölürken ben can çekiştim. Kanımın akışını durdurdunuz. Beni nefes alamayacak hale getirdiniz. Siz bende öldünüz. Hayır kolay kolay değil. Siz seneler boyu benim içimi yakarak küle döndünüz. Siz içimde yandınız. İçimi üşüttünüz.Benim sizi gömecek bi yüreğim bile kalmadı. Siz gözlerimin rengini bulandırdınız. Ferimi söndürdünüz. En çok gözlerim öldü benim gördükleri karşısında ifadesizleşti. Gözlerimin okunacak bi yanını bırakmadınız siz. Çocukluğumun dudaklarını mühürlediniz. Beni mahkum ettiniz susmaya. Sizin bana verdiğiniz korku ölüm ipi olmuştu. Gülüşlerime dolanıyordu öldürüyordu. Ellerimi, ayaklarımı bağlıyor süründürüyordu. Boğazıma düğüm attınız her seferinde kursağımda kaldı her şey. O korku lâl etmişti beni. Çığlık atamadım ben. Siz onlarca haksızlığı yaparken bana ben sustum. Konuşamadım. Ama yine de yaşatmak istedim sizi. Ben mezarlık değildim bu kadar çok ölüyü barındıramazdım. Hiçbiriniz sağ kalmadı karşımda hepiniz bi yerinden kurşunluydu. Kalbinden, dilinden, sevgisinden, beyninden, ruhundan. Sizin kurşunlarınızın kanı bende aktı. Siz sadece bende ölüydünüz ben hepinizde. Anne bari sen yaşasaydın bende. Bari sen ödürmeseydin içimdeki seni.