Ne yapacağımı, ne düşüneceğimi, hayata nasıl mücadele edeceğimi bilmiyorum. Belki de ilk defa bir şeyi bu kadar iyi bilmiyorum. Yapmayı bildiğim en iyi şey hiçbir şeyi bilmemek sanırım. Hayatım nereye gidiyor mutlu olmak için ne yapmam gerekiyor gerçekten mutlu olabilir miyim? Nasıl mutlu olabilirim ki bir amacım bir hayalim bile yok. Küçükken "Ne olmak istersin?" diye sorduklarında ne söyleyeceğimi bilemezdim, bazen "Öğretmen" derdim ilkokul öğretmenime hayran olduğumdan bazen başka bir şey. Hedefi olmayan gemi gideceği limanı bilemez savrulurmuş ben de öyle savruldum ki savruluyorum da hala. Bilmiyordum sadece mutlu olmak istiyordum bu da yaşadığım evde mümkün değildi. Bunun için kendi ayaklarımın üstünde durmam lazımdı, bunun için para kazanmam lazımdı, para kazanmak için okumam lazımdı, büyük adam olmam lazımdı, babam gibi olmamam lazımdı ve annem gibi olmamam lazımdı. Pinhani çok önce demişti benden önce demişti: "Ben nasıl büyük adam olucam?" Ben de bilemedim nasıl büyük adam olacağım hiç bilemedim. Ben hep birilerinin hayran olduğu ilham olduğu biri olmak istedim, birilerine dokunmak istedim ama bugün görüyorum ki kendime bile dokunamıyorum. Her şeye karşı dimdik duruyorum, duramıyorum da aslında kendime karşı duramıyorum hep yeniliyorum. Bir insan hep mi yenilir kendine? Ne olacağımı bilemediğimden düşük standartlı bir Anadolu lisesine gittim. Zira öyle bir puanım vardı ki iyi bir Anadolu lisesine yetmiyor, iyi meslek liselerine yetiyordu. Hedefleri hep yüksekte olan, azimle çalışan, kış günleri soğuk odalarda üşümekten elleri buz gibi olarak çalışan ben... Zevklerinden kendini mahrum bırakan deli gibi ders çalışan ben düşük düzeyli bir Anadolu lisesine gittim. Ben. Ben. Ben... Sonra Ne oldu? Hiç istemediğim bir lise hayatı ve sonunda yine ne olacağımı bilmeden elimde tuttuğum diplomam, ne olacağımı bilmeden girdiğim üniversite sınavım, deli gibi çalışmalarım ve bunların boşa çıkışı, yine gözyaşım, yine hüsranım, yine bilinmezliğim. Bu sefer de gene tek olmak istediğim şey "mutlu olmak" olduğundan ve bunun sadece para kazanıp yeni bir hayat kurarak tek başına bir eve çıkarak olacağını sandığımdan kendime sorduğum tek soru "Bunu en kolay nasıl yapabilirim?" oldu. Kendimce buldum da bu sorunun cevabını; ataması kolay bir bölüm, biraz sevdiğim bir şey olsun ki kendimi garanti altına alayım, e bu ne olabilir? Bu şartlarda hemşire olmak ama o da anca özel bir üniversitede. Oldu da. Oldu ama sorun bakalım ben oldum mu? Olmadım. Olduramadım. Tüm bu olduramadıklarımla beraber tüm asla dediklerim de mümkün oldu. Tüm aslalarımı tek tek yaptım. Tek tek. Bunun acısıyla yandım. Kül oldum. Savruldum. Belki bir anka kuşu olurum diye hep o külleri topladım bir araya getirdim çalışıp çabalamaktan bir an vazgeçmedim. Ama bazen bazı şeyler için ne kadar çabalarsak çabalayalım ne kadar istersek isteyelim olmaz. Evet olmaz bunu kabul ediyorum ama bir insan hayatında yapmak istediği bir şeyi de yapmak istediği gibi yapamaz mı? Bir hayaline de kavuşamaz mı? Kavuşamazmış.
