Yoruldum. Her şeyden, sonsuzmuş gibi var olan mücadeleden, bitmeyen sorunlar dertlerden. Tükendim, bir şeylerle uğraşıp durmaktan tükendim.
Bağdaş kurup bütün acıların içinde oturuyorum öyle. Elimi attığım her şeyin yok olmasından, adım attığım her yolun beni bir hüsranla baş başa bırakmasından yoruldum. Bunaldım. Hayal kırıklıklarından, insanların ayarsızlığından, dengesizliklerden, saçma sapan bütün davranışlardan ve konuşmalardan…
Susmaktan, konuşsam da bir şeylerin değişmediğini görmekten yoruldum.
Her şey kahrolsun istiyor bir tarafım.
Aziz bilmiyorum.
Her şey bir anda karanlığa gömüldü gibi oldu hayatımda.
Hayatımın renklerini kaybettim.
Olmuyor, gelemiyorum, ne kendime ne ruhuma... Bilmiyorum, bu ne zamana kadar böyle sürecek bilmiyorum.
Sadece bu baş dönmelerinden nasıl kurtulmam gerek onu düşünmem gerektiğini biliyorum. Olmuyor dayanamıyor içim, batıyorum, batıyorum ve her gün bir adam daha... İlerlesem de duruyorum, olduğum yerde sayıyorum ilerlesem de aziz.
Bu nasıl bir hâl anlatamam aziz.
Ama çok yoruldum.
Çok aziz, çok fazla.
İnsanlar yüzünden de dünya yüzünden de.
Kendim yüzünden de aziz... Ah kendim, bir uçuruma selam vereyim.
