Belki yaşadık, belki yaşamadık; ancak ölümümü, yarım kalmış dünyama borçluyum.
İstemeden geldiğimiz bu dünya, dışarıdan bakınca anlam veremediğimiz, içine girdiğimizde kör olduğumuz bir yer. İliklerimize kadar yalnız hissettiğimiz, bazen çaresizlik içinde çare aradığımız bir yer. Her sabah sıkılarak defalarca aynı şeyi yaptığımız işler mesela, kavgalarımız, aşklarımız, kaygılarımız.
Son zamanlarda iyice anlamsızlaşmaya başladı dünya. Kimseye anlatamadığım kaygılarım, korkularım var. Her ne kadar mutlu gibi gözükmeye çalışsam da zorlu bir iş hayatım var. İntihar bu sıralar tek düşüncem, ancak yaşamak da güzeldir biliyorum. Kendi kendime duygularımın esiri olmuş gibi hissediyorum, akilane düşünemiyorum bu son zamanlarda. Ölümün beni uslandırabileceğini düşünmüyorum aslında, istediğim vardı bu dünyadan bir şeyler anlatmak istiyordum insanlığa, belki bir umut olur diye. Ancak umurumda da değildi insanlar; sadece kendimi düşünüyordum.
