Modernitenin artışı ile birlikte toplum yaşamında karşımıza çıkan en büyük sorun. Yardımlaşmanın azalması, herkesin kendini düşünmeye başlaması. Ama sorsak herkes iyilik meleği orası ayrı. Mutlak çıkarlar, menfaatler üzerine kurulu ilişkiler kurmak. Zaman zaman bunu ego tatmini üzerine kullanmaya çalışmak. Kimi zaman bir liranın hesabı yapılır bencillik uğruna. Kendi işi görülsün diye insanlarla arkadaş olmak felan. Özellikle okullarda çokça yaşanan durum. Okulun bitişinin ardından görüşmeyeceği kişilerle yıllarca samimiyet kurup sözde güzel bir arkadaşlık ilişkisi kurulması yalanı.
Gerçekten yan komuşumuz bugün aç mı yattı biliyor muyuz? Hasta çocuğuna ilaç alabiliyor mu? İş yerinde iki dakika fazla oturabilmek adına diğer iş arkadaşına fazladan iş kitlemek, hiç düşündün mü belki iğrenç bir gün geçiriyor o arkadaş ama sen onun iğrenç geçen gününü daha beter ediyorsun lütfen bir düşün.
Sözde çok sevdiğin arkadaşının rahatsız olduğu şeylere ne kadar dikkat ediyorsun, hiç sordunmu acaba bu yaptığım şey seni rahatsız ediyor mu diye?
Hiç kendimiz için istediğimiz şeyleri çevrenizdekiler için istediniz mi, istemeye cesaret edebildiniz mi?
O içten pazarlıklı kıskançlık duygunuzu bir kenara atabildiniz mi?
Vefasızlığın ne boyuta geldi bir düşünsene, en son ne zaman bir akrabana gönlünden gelerek hal hatır sorabildin, yardımcı olmak istedin?
Ne zaman Annene veya babana nasılsın diye sordun, keyifleri yerinde mi biliyor musun? Acaba mutlular mı? Senin gibi o da ömrünü ilk defa yaşıyor, hiç sordunmu hayat güzel mi diye?
En yakınında ki arkadaşına hiç sormaya cesaret edebildin mi yardımcı olabileceğim bir şey var mı diye? Laf olsun diye olanlardan bahsetmiyorum canım benim, gerçekten onun için bir başkası için hareket ne zaman ettin?
En son ne zaman programını başkasının hayatına göre kurguladın veya hiç yaptın mı yapabildin mi?
En son ne zaman başkasının yerine koydun kendini, ne düşünüyor nasıl hissediyor diye aklından geçirdin mi?
Sadece kendimiz için yaşamayı bırakacakmıyız peki, başkasının mutluluğunu ve üzüntüsünü paylaşmanın bu kadar zor olmadığını sende biliyorsun, peki neden yapmıyorsun? Yardım etmek için iki adım atabilmek, bir kelam sözü dilin yuvasından dışarı çıkartabilmek bu kadar zor mu gerçekten? Yoksa biz insanlığımızı mı unuttuk?
Doğduğumuz günden bu yana bize yapılmış olan iyiliklerin karşılığını verebildik mi bir düşünsene. Kendinden minik bir parçayı başkasıyla paylaşmak bu kadar ağır bir durum mudur?
Kısaca en son insan olmayı ne zaman aklından geçirdin bir düşün.
