Ben bugün ilk defa ayaklarım dışarıda yattım, yüreğimin yangını tüm vücudumu sardı resmen. Cumartesi 03.24'ten beri ne ekmek ne de su, kendi kendini cezalandırıyor bu fani bedenim. Gerçeğine sahip çıkamadığım için seni de Rüya'ya arkadaş yaptım. Sürekli seninleyim artık, hem kimse de karışmıyor. Uzandığın yatağı da toplamadım belki senden birkaç kırıntı kalmıştır; bir saç telin, bir tüyün, biraz kokun...
Öyle ciddi, öyle kararlı gittin ki son mesajındaki yazım yanlışını bile düzeltemedim. Daha yeni yataktan kalkabildim; öyle ağır ki senin yokluğun, idrak etmesi bile 48 saatimi aldı. Kim bilir alışması ne kadarımı alacak.
Kalbim senin ellerindeydi şimdi öyle çaresiz ki bu yer yatağında yatmak için seni bekliyor ve daha da acı olan hiç gelmeyeceğini bilmek. Olsun ben hep senin hayalinle yaşarım, bir gün bir yerde denk geliriz; bana şiir ısmarlarsın, şubatı konuşuruz.
