Bir kupa çay
En büyük boy
Kararmış pencere kenarım
Birkaç tasa zihnimi kurcalayan
Sanki bir derde deva değilmiş gibi çabam
Belki de sadece gibi değildir
Dönüp dolaşıp geldiğim yer yatağım
Ve tek kişilik yastığım
Gözyaşlarına bulanan çarşafım
Bir de dönmeyen dünyam
Gücüm tükenmişçesine kalkamam da ayağa
Batar sanki iğnelerim oturduğum yerde kafama
Sürekli okudum
Bugün deniyorum yazmayı
Bu da fayda etmeyebilir morarmış parmak üstlerime
Kaçmak istedim çok kez
Bu sonsuz uzak olması gerekene
Yine de oturdum konuştum
Öfkelendim defalarca kez kaybetmeye direnmeme
Gün geldi sardım çehremi affettim kendimi
Şimdiyse renkli gözleri karartma vakti...
