Yalnızlığımın günlük cinayetiyim
Sahip olduğum her duygunun mezarlığıyım
El açtığım tanrıya yok güvenim
Ben bana zarar veriyorum, biliyorum.
Aynalarım ağlıyor benim
Harcadığım ve yarattığım hayallerden ibaretim
Etim kemiğim maskem
Tutsam gece bir güzelin elini
Öpsem onu sahici
Sabaha adımı bile unuturum
Ben huysuzum
Ben sürgünüm
Ben dünyasızım
Ayaklarım yerine kanatlarım olsun isterdim
O zaman düşlerimin yüksekliğinden
Bıraktığımda kendimi ölürdüm belki.
Hayallerimi adımlarıma değil
Gökyüzüne bahsederdim
Görebilirdim bulutların rengini
Ve kimseler görmeden
Tükürebilirdim mezarlarıma