Uğraşmaktan vazgeç, biz yarım kaldık baba. Üzgünüm, beş yaşında, sana hayranlık duyan, kahramanı olduğun minik kız yok artık. Zamanı geriye sarmana, hiçbir şey olmamış gibi davranmana izin vermeyeceğim. Öfken büyüyü bozdu. Gece geç saatlere kadar babasını kapıda bekleyen küçük kızın üzerine bastın, yok saydın, görmezlikten geldin, hayallerini suya düşürdün. Gözleri parlayarak baktığı, biricik kahramanını elinden aldın onun. Başkaları için bizi üzdüğün, evde korku dolu gözlerle dolaştığım, acaba bugün ne yapacak diye kaygılandığım günlerde bıraktın sen bizi. Kendisinden çok annesinin acısına ağlayan bir çocuğun bağırışlarını bile göremedin. O ufacık kızı bile yargılamaktan, susturmaktan, zorla seçimler yaptırmaktan çekinmedin hiç. Arkana bile bakmadın, sana her güvenişimi boşa çıkardın. Kaybetmekten, üzmekten, kırmaktan, yanlış anlaşılmaktan korkmadın. Korkusuz gibi görünmek, korku veren olmak istedin. Başardın, korkutarak bastırdın bizi ve sırf bunu yapmak için kendin de dahil herkesin mutsuzluğunu göze aldın. Şimdi yalandan birkaç özür ve sevgi gösterileriyle geçmişi silmemi bekleme benden çünkü her dediğine defalarca inanan beş yaşındaki kızı kaybettin. Hala anlayabiliyorum gözlerindeki o acımasızlığı, nerede görsem tanırım o soğuk ve duygusuz bakışları.
•23 Mayıs 2022•
