Bir bir tükenecek bu umutlar.
Görmeyecek gökyüzü açtığımız çiçekleri.
Sadece ah çekeceğiz ve sol yanımızda bir deprem.
En güzel şarkılarda arayacağız;
Yüzümüzü,
Hüznümüzü
Ve çok sonra
Güldüğümüzü.
Bir el etsem yetişir misiniz imdadıma?
Su döker misiniz çömlekten kap yaptığım yanık ellerime?
Haykırarak susar mısınız çığlıklarıma?
Ya da çaresizce gökyüzüne el açmaya devam mı?
Devam.
Size de selam!
Ruhumun gonca çiçeklerini,
damarlarında kan kırmızısına boyayıp
kireç beyazı duvarlarda sallandıran söylentileriniz avam!
Fotoğraf: Anka Zhuravleva
