Hayatımızda yaptıklarımızın çoğunu otomatik bir şekilde yaparız. Başlangıçta biraz zihinsel ve duygusal çaba sarf ederiz, sonrasında ise yapılan işe alışırız ve hiç durmadan aynı şeyleri yaparız, sanki akıp giden bir nehir gibi. Ancak böyle bir durumda, herhangi bir bilinç durumunda olduğumuzu söylemek zor, çünkü herhangi bir değişim geçirmediğimiz için zihinsel ve duygusal bir çaba sarf etmemekteyiz. Yani, bilinçli olduğumuzu iddia etmek zor; uyku halinde gibiyiz. Bedenimiz, aklımız ve hislerimiz belirli bir düzeyde aynı şeyleri yapmaya devam ediyor. Değişmeyen bir sese müzik demek imkansız..
Bu yüzden yaşadığımız hayatları "hayat" olarak tanımlamak zorlaşıyor. Genellikle hayatlarımız hakkında olumsuz cümleler kurarız ve her şeyin daha iyi olabileceğini düşünürüz. Başka türlü bir yaşam mümkün mü? Ruhsal bir çöküntü altındayız. Ancak içine sıkıştığımız döngü, bize sürekli bir cızırtı gibi gelir ve bizler bu cızırtıdan bir şeyler umarız, sanki bir senfoni dinler gibi. Bu nasıl mümkün olabilir?
