Hep bir adım geride, ışığın uzağında,
Sessiz bir rüzgar gibi, kimsenin fark etmediği anda.
Gölgeler içimde büyür, sarar benliğimi,
Kimse görmez, kimse bilmez kalbimin derinliğini.
Bir yıldız gibi parlamak isterdim belki,
Ama gökyüzünde kaybolurum sanki.
Hep bir sis gibi, gözlerden saklanırım,
Aynalar bile gerçeğimi yansıtmaz sanırım.
Sesimi duyan yok, varlığım bir sır,
Gölgede kalmak bazen, bir sığınaktır.
Ama bir gün, belki çıkarım güneşe,
O zaman gölgem bile şaşar kendi düşüne.
Gölgede kalmak; huzur mu, hüzün mü, bilmiyorum,
Kendi karanlığımda sessizce büyüyorum.
Bir gün ışık vurur da beni bulur mu dersin?
Yoksa sonsuza dek gölgemde kaybolur muyum, bilmem.
