Başka biri yazıyor kaderimi
Ellerim kendinden muğlak bir nasırla kaplı
Korku debeleniyor içimde
En karanlık gece bile paklamazken korkumu
Ufak bir aydınlığa ihtiyacı var ruhumun
Çürük, solmuş, hüzünlü bir yaprak sonbahardan artakalan
Belki anılarımı görürsem silerim umutlarımı
Kader bu ya, ne yeşeren ot var etrafta ne de bir ışık
Son bir çare umutsuzca ay kırıklarına dalıyor zihnim
Bana verebilir mi ışığını, ödünç?
