Beni görüyorsun, ama beni duymuyorsun.

Bana bakıyorsun, ama beni anlamıyorsun.

Beni sevdiğini söylüyorsun, ama beni hissetmiyorsun.

Bana değer verdiğini söylüyorsun, ama beni es geçiyorsun.

Bana önem verdiğini söylüyorsun, ama hiçbir zaman durup da gerçekten nasıl olduğumu sormuyorsun.

Benim yerimin ayrı olduğunu söylüyorsun, ama bana yer bile vermiyorsun

İnsanların özeti sence de bu değil mi biraz da aziz?

Bunu bize kaç kişi yaptı sahi?

Yaralı ailelerin çocuklarına en çok babası yaptı. Annesi yaptı.

Yaralı kardeşlikler de, en çok abi yaptı. Abla yaptı. Kardeş yaptı.

İlişkilerde en çok, tüm kalbimizle sevdiklerimiz yaptı.

Uğruna canımızı vermek isteyeceğimiz insanlar yaptı.

Biz bir topluma kırgınız. Bir hayata kırgınız, bir aileye, kardeşe, kardeşliğe kırgınız.

Ama olsun diyoruz, hayat akıyor çünkü akmalı.

Hayat devam ediyor diyoruz, çünkü başka yol yok.

Yaşam bizim diyoruz, çünkü başka hiçbir şeyimiz yok bazen elimizde.

Hayat bazen sadece hüzün oluyor ama gökyüzü hâlâ mavi!

Bak bulutlar hâlâ sımsıcak. İnanıyorum, biz halledebiliriz.

Aşabiliriz azizim.

Bizde her şey gibi devam edeceğiz. Lakin mecbur olduğumuz için değil, hak ettiğimiz için.

Yaşam bizim olduğu için.

Yaşam bizi hak ettiği için.

Hayatı göğüs kafesimizde yaşatmayı çokça hak ettiğimiz için.

Biz olduğumuz için aziz.

Biz olduğumuz için.

~ Fehmekar