Bilmiyorum neredeyim, kiminleyim ve koskoca neden'lerim. Bir çıkış yolu lazım, bir çıkış yolu olmak zorunda. Sahiden büyümek bu muydu, sen gerçekten kocamansın derken kastedilen bu muydu? Öyleyse bunu ben seçmedim. Bu hisleri benden birileri söksün alsın, böyle yaşayacak hayatım yok ceplerimde. Aslına bakarsan aksi de yok şimdilerde. Umudum yok, inancım da öyle. Artık sık sık ne yapıyorsun sen, diyorum kendime. Sen ne yapıyorsun, ne için yaşıyorsun, ne için savaşıyorsun? Sonucu sahiden tatmin doğuruyor mu tüm bunların üstüne? Bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum ve bu beni delirtmeye başladı. İyi ya da kötü bir günün ardından kapıda beni karşılayan huzursuzluk gittikçe büyüyor. Evin en dip odasında bir köşede benden beklenilen şeyleri karşılamaya uğraşıyorum. Olmuyor. Beklenen ilgi ve sadece onun zorluğu varmış gibi davranan insanlar beni ciddi mânâda boğuyor. Sürekli birilerinin ters tavrı var karşımda, ama gülüyorum ama ağlıyorum, fark etmiyor. Birilerinin gönlünü almakla ve benim gönlümün hiç alınmayışıyla sarılıyorum kollarıma. Ne kadar aksini iddia ederseniz edin insan bir noktadan sonra beş dakika bile olsa hatırlanma ihtiyacı duyar. Önemsediğim çoğu insanın aklında bir köşede duruyor muyum, bilmiyorum ve bunun tam tersini hissediyorum. Gittikçe kaybolan benliğim ve silikleşen yüzüm, hafızalarda. Tarih hani tekerrür etmezdi, halletmem zaman almıştı ama dönüp bakıyorum, çizginin başına itilmişim. Tarih hani tekerrür etmezdi? Bilmiyorum neredeyim, kimleyim ve koskoca neden'lerim.