Sen,
Bu gece hissettiklerim sonucu düşüncelerim yüzünden çok gözyaşı döktüm. Fakat ne yapayım, en içten hissiyatlarımdı bunlar. Şimdi dahi yazmaya gönlüm hiç razı olmuyor.
Hiç kimseyi anlamamayı diledim bu gece ancak yine de anlayabiliyordum herkesi, bu sebepten duygularımı dahi tam yaşayamıyorum. Çok kırgın, kızgınım birçok şeye. Bir nefes alıp da sakinleşme imkanını kendine vermemiş her mahluka. Belki de kendime de.
Sen, aslında o kadar yalnızız ki. Hep de anlaşılmaya muhtacız zannımca, ondan bu hallenmelerimiz. Hissedilmek istiyoruz.
Sinirliyim sen, çok sinirliyim. Kendime de. Doğru, yanlış nedir onu da bilmiyorum kendi davranışlarım açısından, bu da belirsiz hissettiriyor.
Bak, yazamıyorum kafamdaki binbir düşünceyi.
Niçin birbirimizin kıymetini yeterince bilemiyoruz? İnsan oluşumuzdan mı?
