Sen hep böyle bir çocuktun

Alıştığın her şeyin yokluğunda ölecek gibi olurdun

İşinden, gücünden etseler bile seni

Zararına da olsa sevmelerin

Durmazdın

Düşünür, düşünür, düşünür

Düş kırıklığınla yalnız kalırdın

Bir vakit inanırdın

Her şeyin düzeleceğine

Sonra bir şey oldu

Yoktan arar oldun varı


Sen hep böyle bir çocuktun

En gelinmeyecek vakitte beklerdin insanları

Ki zaten olmazdı gelen giden

Beklemenin güzelliğine inanır

Herkese layık görürdün

Beklenilmeyi

Sahi senin hiç bekleyenin oldu mu


Bilmezdin kime yakışırdı güzellik

Kim bilirdi kötü insan olmayı

Kim hak ederdi unutulmayı

Unutulmak

Boş gözlerle etrafa bakıp 

Bu şehirde olmayanı aramak

Elbette benim hak etmediğim bir boşluk.