Bir varoluş sancısı sardı bütün ruhumu,

Bu dünyadan bulmadım, bulamadım umduğumu,

Çıkmaz sokak nereye çevirdiysem yolumu,

Zor sabrediyorum kaybetmemek için umudumu,

Cevapsız bıraktı herkes her sorduğumu,

Ama bilmiyorlardı her geçen gün yok olduğumu,

Hayat yaşatması gerekirken kesiyordu soluğumu,

"Yemek, içmek, üremek" bu mudur ruh doyumu,

O halde unuturum hayvandan farklı olduğumu,

Aynı şeyler yaşanıyor her yeni bir gün doğumu,

Gömülü kafam toprağa nasıl atmalıyım bu kumu,

Artık sıradan geliyor insan ile doğanın uyumu,

Hayvanca yaşamlar içerisinde unutuyorum insan olduğumu,

İnsanlığın kutsal saydığı tüm yaşam amacı bu mu?

Her gün aynı gün yaşanırsa bu doğru amaç olur mu?

Bütün bu sözlerden sonra size bırakıyorum yorumu.




Tüm sorun, çoban kulübesinde padişah rüyası görmemizden kaynaklanıyordu,

Böyle söyleyip zannediyorum sorularımdan kurtulduğumu,

Ama bilmiyorum ki onların benden daha çok ben olduğunu.