70‘lerde unutulmuş bir sokak
İçi harabelerle ve üzüntülerle dolu
Aşkın tarihi kadar eski acıları
Yağmurlarla büyütür kaldırımdaki papatyalarını
Lambası sönüktür kalbimin içi gibi
Umut yoktur artık ufuklarında sokağın
Leylim sokaklarca uzaktır biricik aşkıma
Yakınların en uzağında bir ücrada
Gücüm yetmez yaşama akıl erdirmeye
Köprüler son çıkış yoludur bana
Kalbimdeki hezeyanlardan bir haberken
Duruyordu öylece yolun orta yerinde
Gözleri gören ama bakamayan
Çırpınışlarıma aldanmayan bu ruh
Beni bu güzellik mahvetti
Sadece bende var oldu bu sevda
Öyle sessiz, utangaç bir varlık
Kimsesi yoktu benden başka
Yük gibi taşıdım senelerce kalbimde
Olur mu böyle hiç diyemeden
Kalbimde büyük oyuklar açıldı
Seni sevmeye çalışırken
Göz yaşları ile doldurdum ben içerilerini
Söküp atamadım seni ruhumdan
Böyle başlamadı seninle hikayemiz
Son çığlıkları bunlar sevgimin
Yıkılıyor duvarları dünyamızın
Görmüyor musun hala
Basıp geçtiğin bu sokak
Saklıyor hala güzelliğini
Bu yıktığın dünyanın içinde ben
Paramparçayım , dağıldım dört bir yana
İçimde sönmeyen koca bir yangınla
Bir gülüşün yeter oysa
Senin ile bir bütün olmama
Bir sonbahar günü gel Leylim
Kırık kalbim yeniden çiçeklensin
Ama sen bir tek çiçek bile bulama
Mezarımın üstündeki toprak için...
