Başka biri olabilmek istiyorum bazen ama kendimi asla yitirmeden. Başka birinin düşünceleri gezinebilsin istiyorum aklımın ücra köşelerinde. Onun gibi davranabilmek için değil, onu anlayabilmek için. Onunla ayrı düşerek bir olmak, sonra da umut etmeye dair ne varsa anlatabilmek için. Görmediği güzel tek bir şey varsa görsün, duymadığı her huzurlu sesi duysun istiyorum. Bir yağmura bakınca sıkışıyorsa kalbi ya da ıslak toprak kokusu burnuna değince genişliyorsa ciğerleri, altında yatan o nedeni bilmek istiyorum. Çünkü kalbi kırık küçük bir çocuğu incitmekten ancak böyle kaçınabilirim, biliyorum. Kaderi ezelden mutluluğa küsmüş çocukları ancak böyle anlayabilirim.
Sevgisizlik oyunuyla sınanmışsa insan bir kere, "büyümek" maskesinin ardına saklansa da yarım kalmaz mı sanki? Düştüğünde kalbinden yara aldıysa dizleri yerine, hayata olan öfkesini ondan başka kim anlayabilir ki? Ben, üşüyen ellerini annesinin merhametinde ısıtabilmiş şanslı bir çocuktum. Gözyaşları nasıl usul usul içine akıtılır, bilmez benim çocukluğum.
