Beni uzaklaştıran sır... Çık bütün süvarilerinle karşıma. Savaşmak için değil, alıp temelli götürmek için sırra. Yüksek bir yere çıkar beni! İzleyeceğim olanları karışmadan, sessizce, kendimce. Gün gelir ve çözülürse düğüm korkmadan haykırayım diye! Ulaşılmaz bir yere götür beni aynı zamanda kimsenin ulaşmak istemeyeceği bir yere. Varlığımdan kimsenin haberi olmasın. Yazmasın adım mezar taşında. Fatihâlar okunmasın adıma. Tek bir sır olacak yanımda o yeter bana. Tabutum beşgen olmasın. Tek bir ağaç kesilmesin bedenime. Gözlerim mavilikle birlikteyken karışayım toprağa, huzurla...


Çözülen düğüm tekrar sarılsın, açılmaz bir hal alsın koşup haykırışımla saklanacağım içine. Kimse olmadan ruhumla birlikte.

Sır alıp saklayacak beni herkese yakın gibi iken herkesten öteye. Duyulmayacak, görülmeyecek, dokunulmayacak bir ben kalacak geriye. Bunun saadeti ile kaldırım taşlarından sekeceğim, şarkılar mırıldanacağım. Kimse anlamayacak, duymayacak. Bir dere görüp soluklanacağım sonra. Yansımama bakıp devam edeceğim akarsuyla. Bir çukur çıkacak karşıma. İçine düşmüş tespih boncukları... Alıp tokama dizeceğim onları. Sonsuz bir saymanın habercisi bu. Bir kelebek göreceğim, ona sırrımla ömür katıp tekrar uçuracağım hayata. Bir aslan pençelerini çıkartıyor işte! Öpüp dizginleyeceğim. Nemli gözlerle veda edecek bana. O ufkun kayboluşuna giderken sona gelinecek. Gündüz çekilecek, gece yükselip sessizlik salacak her yere. Ve yine bir ben kalacağım bana. Sırrımla...