Bir günüm daha bitti,
Işığa ihtiyaç duymadan.
Çünkü kalbim karanlığa aitti,
Sevginin izleri olmadan.
Bir gülüm daha soldu,
Suya hasret kaldığından.
Yağmurlar sadece sonu oldu,
Kuru iklime alışık olduğundan.
Bir gücüm daha tükendi,
Etrafın gürültüsüne yorgundu.
Yalnızlığa inat direndi,
Ama başaramadığından solgundu.
Bir güz daha geçti,
Dökülen her yaprak bendim.
Ben değil, o beni seçti,
Kahve rengimle sadece sevdim.
Bir gür ses daha duydum.
Öfkesi bensizliğe ait olan.
Yalnızca dinleyip durdum,
Çünkü bu senden bana son kalan.
