Kin ve boşluk üzerine üzücü bir varoluş! Peki neden böyle? Sevgi görmeyip insanlar tarafından nefrete sürüklenmek, değer verdiğin birisine söylediğin son söz "Keşke olmasaydın!" dedikten sonra ölmesi, beyninin acı çektiğin için gelişmesi, sadece senin ve etrafından akıp giden zamanın olduğunu fark ettiğin için kalbinin dipsiz, karanlık bir kuyunun içindeymiş gibi hissettiren yalnızlık, seninle aynı tarafa bakan insanların olmamasından dolayı kendini bu gezegende uzaylı gibi hissetmek. Yaptığın şeylerin yanlış ve kötü olmadığını anlayınca insanlara kin beslemek, boşluğun tadına bakmak ve bunlara maruz kalan bir varoluş içinde hapsolduğundan sende beliren üzüntü. Peki bu saçmalıkların çözümü sevgi mi? Eğer gerçek sevgiyi bulursan kendini kandırıp mutlu bir varoluşa mı ereceksin?
Senin, benim derdim ne? Ne tarz bir sevgi beni, seni bunlardan kurtarır? Ya da ne tarz bir intihar? Ne kazanmalıyım ya da neyimi öldürmeliyim?
