Bir fırtına beni tutmuştu. Ama sonra bıraktı. Her fırtına sonrası güneş açar çünkü. Kaçarı yok. İnsan yanmadan sönemiyor.
Geçenlerde eski telefonumda bir şeyler ararken kaydettiğim ses kayıtlarına denk geldim. Arada sevdiğim şarkıları söyler, kaydederdim eskiden. Sahi artık neden yapmıyorum? Bilmem.
"Bir Fırtına Tuttu Bizi" türküsünü söylemişim. 25 Kasım 2018. Kulaklığı kulağıma acaba yine nasıl saçmalamışım diye merak ederek taktım. Şarkıyı kendi sesimden dinlerken kendime yabancılaştım. O kadar derinden bir yerden söylemişim ki nasıl söylediğimin hiçbir önemi kalmamıştı artık. Birden içim acıyarak ağlamaya başladım. Kendi kendime bıraktığım bir not yine beni hiç beklemediğim bir zamanda bulmuştu. Kendi zaman makineme düşmüştüm. Birkaç tane daha başka şarkı kaydetmişim. Tüm şarkıları o kadar içten söylemişim ki ciğerim soldu dinlerken. Bir yandan kendi kendime yabancılaşırken diğer yandan o zamandaki kızın hayattaki duruşuna dönüp bakmak iyi de gelmişti.
Sonra düşündüm, o kadar acı çekiyordum ki bu şarkıyı kaydederken, hatırladım. O zaman hiç geçmeyecekmiş gibi gelen tüm yaşananlar artık bir deneyim olarak vardı hayatımda. Fırtına beni tutmuş, sonra bırakmıştı. Güneş açmış, her şey tam da olması gerektiği gibi olmuştu.
Artarcenciel
