Kendine eğilmenin, bükülmenin, dökülmenin tarîfsiz sancısı ezberinde...
Kim bilir kaç gemi kalktı, o hep beklediğin limandan!
Dilini sustursan da konuşan yaşlı gözlerin.
İntizârları içmiş, külleri yutmuş sözlerin.
Bilirsin, hayât tek yoldan ilerlemez.
Sapar çıkmaz sokaklara, tüner ücra köşelere.
Ve nefesleri kesen uçurumlara.
Lâkin yolda kal, geri'ye dönme.
Takip et rûhunu, bir gün doğuyor solunda...
