Bunu bir haziran gecesi yazıyorum.
Boşluğa üflemenin ne olduğunu bilerek.
Güneşin ilk ayı haziranda beni hatırla.
Duygularım doldu taştı çuvalın kenarına.
Sen doldu sen, her yer.
Sevginle başlayan, nefretle biten gecelerim var artık.
İnsan olduğumu unutmuşum hatırladım.
Sezgilerimi yitirmek üzere bir günde.
Kaslarımı güç bilirdim, geç öğrendim.
Aşkını sen sanırdım, şiirdenmiş meğer.
Seni göklere kadar taşımış, orada unutmuşum.
Adın konuşmayınca daha çok duyuldu kulağımda.
Gözlerim diyorum gözlerim.
Yokluğunda sensizliğin çamuruna bulandı.
Sensizliğin yokuşu vardı, çıkamadım.
Yokuşun sonunda sen vardın.
Öyle bir ittin ki, bir daha tutunamadım.
