bir kesinti
süreğen yapılardaki zamanın intiharı
her şey bir başka şeye muhtaç
herkes bir başkasına
öyle uzaklaşmalıyım ki
tüm merkezler birer taşraya dönüşsün
ve içimdeki
Her ne ise
o kabuk değiştiren kimi mevsimlerde
o nemli günlerde küflenmeye meyilli
bozuk yeşil
her ne ise
belki unutulur bir sonraki kaçışımda
bir kesinti
durağan kalarak kaçabileceğini sanan zamanın intiharı
ama biliyoruz ki hiçbir şey münezzeh değil ölümden
belki zaman
ah, belki zaman
avuturuz kendimizi, bir süre unuturuz
sonra yeniden başlayan her çirkin şey gibi
bitmesini isteriz
bitmez
yaşam yaşandıkça eksilmemeliydi
yaşanmadıkça biriktirilebilmeliydi
kalmayan bakiyelere ağlamazdık o zaman
bir kesinti
hiç durmadan geçen bir şey olduğuna inanılan zamanın intiharı
beklerken oralarda bir yerde
bekleyen benimle
yüzümü yalayan bir esinti gibi
görmediğim
yalnız ürperince bedenim
ve tüylerim...
olan olur
duyumsarız o zaman kendi kaosumuzun kokusunu...
