Yedi düvel var gücüyle vursa kırılmazdı

Annem ayaklarımı bağlarken öyle derdi

Bağlarım çözülmesin diye dua ederdi

Bilirdi bir bağ olmadan kimse burada duramazdı,

Bir bağ olmalıydı ayakta veya yürekte

Ya da bir bağ felsefesine inanmak lazımdı.


Yollar gözlerin içinden de geçer derdi kalbimi bağlarken annem

Bize bakmadığı kadar yollara bakardı

Yollar gökyüzü ve dağların kesişiminden doğar, ikisine de benzerdi

Sonsuza çalan görünümü düşlere at koşturacak mekan tutardı,

Bazen de gitmek isteyene söz geçmez duvardı.


Yılda bir kez otobüsler inadına bahar şarkıları çala çala bozkır yollarında salınırdı

Bakışlarımıza sinen hasrete çullanmayı severdi

"Tereddüt edersen gözlerini kapa"

Bu protest bir şarkıydı ve kısık çalardı

Korkmaz kapar ve bir kuşu taklide açardım kollarımı

Ayaklarım geride kalırdı, aklımda mekansızlık vardı


Aydınlık terk ederken Anadolu'yu

Cebime kalanları doldurup dönüyorum

Halime sineni bilen annem kalbimdeki yabancıyı eve almıyor

Eşikte bıraktıklarım varken yüreğim bağ tutmuyor

Kitap arası, yastık altı yaşatırken aklımı

Eşikte kaybederek evvelki gün bıraktıklarımı

Öyle kabulsüz, kararsız

Bir yitik kimlik çizgisinde yürünmüyor


Oysa dizlerimi kırmadan

Şefkatle bükerek önünde diyorum ki; yoluma eşlik et, uğurlama!

Muhtemel karanlıklarla ürkütme, ışık ol.

Yoksa var ettiğin şey bina oluyor,

Dört duvar oluyor da bir türlü ev olmuyor

Yoksa, alıkonuluyor ya da bir şekilde kalınıyor ama

Yüreğim bir türlü bağ tutmuyor.